POP Vastgeketend en peinzend Hangend aan elkaar. Wie heeft de leiding? De vrijheid is nabij Enig voor de vlieg. Gezoem en trillingen vullen de ruimte. Maar toch Ieder heeft zijn pretje. Hond, pop of vlieg. Dat mooie van het verdraagzaam samenleven en levendigheid

Klavertje vier. Het is een lot. Een lot dat niet te trekken valt. Net zoals dat leven van ons. Leven of dood, dood of leven. Geen uitweg. De lijn trekt voort. Al die leuke avonden. Gezelligheid en sfeer. Koester deze momenten, want dat is waarvoor je leeft. De kick van kattenkwaad. Of al die nostalgie dat zal terugkeren? Wie zal ons zeggen, waar ieder van ons geluk zal hebben? Een klavertje, met een whisky of twee. En niet zo -au sérieux-.

In een combinatie van digitale precisie en menselijke imperfectie zoek ik naar een dynamisch samenspel tussen de digitale collage en het canvas. Het is een viering van vorm en kleur waar verschillende symbolen en iconen worden samengebracht, uit hun context worden getrokken en een nieuw geheel vormen. Of dit nu een 16de-eeuwse ets is waar de menselijke figuren werden uitgeknipt, of een beeld van een gaswolk in de ruimte. Ze verliezen hun gebruikelijke betekenis en zijn losgekoppeld. Ze verwijzen niet meer zoals voorheen.

In een combinatie van digitale precisie en menselijke imperfectie zoek ik naar een dynamisch samenspel tussen de digitale collage en het canvas. Het is een viering van vorm en kleur waar verschillende symbolen en iconen worden samengebracht, uit hun context worden getrokken en een nieuw geheel vormen. Of dit nu een 16de-eeuwse ets is waar de menselijke figuren werden uitgeknipt, of een beeld van een gaswolk in de ruimte. Ze verliezen hun gebruikelijke betekenis en zijn losgekoppeld. Ze verwijzen niet meer zoals voorheen.

Het is een afbeelding van een vrouw in delicate en doorschijnende kleding, haar gezicht verborgen achter een goudomrande spiegel die haar omgekeerde realiteit laat zien. De spiegel staat voor haar innerlijke gedachten en hoe ze zichzelf ziet, terwijl de lucht haar anker is dat overal waar ze gaat en is geweest hetzelfde is. Ze houdt zich vast aan haar borst in pijn of in een beschermend gebaar, haar houding is aan de kijker om te interpreteren.

“Paper cut” is een 2-delig schilderij gebaseerd op een papieren harnas dat ik zelf ontwierp. Een van de papieren zwaarden waarmee de personages zich bewapend hebben, boort zich als het ware buiten de lijnen van het canvas. De kracht van het harnas, en de fragiliteit van het papier vormen een schril contrast dat de theatraliteit van het gebeuren versterkt.

“Acupuncture No 2” is gebaseerd op een harnas dat ik ontwierp uit aluminiumfolie. De afgebeelde figuur is te zien vanuit een zelfde bovenaanzicht, als dat van de bubbel die hem besluipt. Het personage dat zelf de bubbels besluipt om hen vervolgens genadeloos te doorboren, is zich nergens van bewust.

Op het werk zien we een witte achtergrond in transparant geschilderd wit. Daardoor schemeren nog de woorden: Gratis brandhout. Ook zien we een huis gesvhilderd in zowel harde, dekkende lijenen en vlakken als wazige, transparante vlakken en lijnen. De afbeelding is een gevonden afbeelding van op een oud doosje pindanoten. Het werk is een experiment in gelaagdheid creëren met een minimun aan elementen.

Max Kesteloot, 1990 (BE) – delves up images from an extensive and chaotic archive of photographs and short films, looking for what he calls “things he could have painted”. Following the classical idea of what a painting is, he works with acrylic and ink pigment on Belgian linen. The works of Kesteloot seem to frame the almost unnoticed background, the square centimeters next to a movie star’s head, or a vague memory, halted. (…) Having “a five finger discount on everything he sees”, Max Kesteloot pickpockets images. A twig put on a windshield or a streetcorner view, they are stills from short films, often frozen mid-zoom. Working on canvas now with digital images rather than on wood with analogue print as he used to, allows him agility in size while letting him reframe the painting until the last minute, playing with its negative space. (…) His choice of scenes suggest a presence of a “before” and an “after”, as the grain of the filmic early digital camera grants movement to his still lives. A life between stillness and motion, he either spends stretches of time on each one of these paintings hibernating in the Ostend studio, or driving around the South with a mattress in the trunk, snapping images in a trail of continuity, like bugs on the rear window. Kesteloot, moved by a will to paint, looks for “good lost corners, places that appeal to him”. (…) Max Kesteloot’s aesthetics have a strong air of that, and a salty sunny gush of America. A single yellow rose, a blurry palmtree outline, it’s the type of images you could imagine living in the corner of Lana del Rey’s batting lashes. (excerpts from a text by Céline Mathieu, April 2023)