Het licht baant zich een weg tussen de nauwelijks geopende gordijnen, om vervolgens op een bijna verborgen kookpot in een gebroken halve cirkel uiteen te vallen in ons interieur.

"The Night We Called It a Day" vormt een onderdeel van een groter vierluik, bestaande uit twee schilderijen en twee sculpturen. De werken kenmerken zich door een gebruik van felle en contrasterende kleuren. Dit specifieke kunstwerk verkent het thema van afscheid nemen van een periode die onherroepelijk voorbij is. De kleuren van dag en nacht spelen een prominente rol, waarbij de emotionele lading van het afscheid in zowel de helderheid van daglicht als de diepte van de nacht is vastegelegd. Zoals steeds is het werk geworteld in een gevoelsmatige virtuele 3D schets, waarbij organische vormen de essentie zijn. Door de integratie van sculpturen in het vierluik wordt een derde dimensie; een tastbare en ruimtelijke dimensie toevoegt aan het verhaal. "The Night We Called It a Day" staat niet op zichzelf, maar maakt deel uit van een narratief dat zich uitstrekt over verschillende werken, dimensies en disciplines.

Dit werk maakt deel uit van de Bountiful serie (2021-ongoing). Deze reeks schilderijen bouwt voort op thema's als representatie en feminisme, maar gaat vooral dieper in op de koloniale geschiedenis van België. Op de doeken uit deze serie zijn historische monumenten te zien, die verwijzen naar dit moeilijke verleden. Producten als planten, stoffen, oesters, chocolade... worden op de voorgrond gezet. Contrasterend met het Vlaamse platteland. Op dit doek zien we dit platteland en een heldere hemel. Voor een backdrop van weelderige groene stof kolkt een chocolademassa. Het beeld kan als een soort hedendaags memento mori gezien worden, een waarschuwing aan ons modern kapitalistisch waardensysteem dat meer en meer lijkt te falen.

Geïnspireerd door de geconstrueerde, fake, bombastische karakter van de 17e eeuwse Nederlandse bloemstillevens. In combinatie met een tekening van een Oekraïnse (toenmalige) leerlinge van mij. Realiteit, fantasie, onschuld, waarheid en leugen.

Terwijl hij ziek op de zetel ligt, vat zijn vervormde beeld in het glas perfect hoe misselijk hij zich voelt. Een gesloten gordijn en een horizontaal schilderijformaat voorzien hem van enige rust; een paars deken en een bijna religieus geladen lichtinval voorzien hem van enige troost.

Een zoektocht naar visueel effect waar tussenruimtes elkaar kunnen verbinden en nieuwe vormen maken. Het midden paneel staat er haaks tegenover en is een zoektocht hoe geometrisch ook als iets organisch kan worden gezien.

Op het werk zien we een ridder afgebeeld die oorspronkelijk komt vanop een kindertekening van een van de kunstenaars. Op de achtergrond zien we een lijnenspel van blauwe strepen, witte strepen, transparante strepen in een ander soort wit en grijze spatters. Wanneer wat juist is aangebracht is niet duidelijk. Door de uitgevaagde lijnen en het steeds weer weghalen en bijwerken van de verf vloeien voor en achtergrond door elkaar. De materie die we zien is tegelijk ruw en glad.

De twee pilaren die zijn afgebeeld, bestaan ook in de vorm van een sculptuur. Dit werk speelt met een weergave van een onbestaande ruimte waar de twee pilaren deel van uitmaken.

Leading the Invasion werd geschilderd in de nasleep van de Russische invasie in Oekraïne. De kunstenaar stelt zich voor dat haar eigen land wordt binnengevallen door onbekende krachten. Ze stelt haar kunstenaarspersona voor als de leider van deze invasie in deze vertrouwde wereld. Kunst sijpelt het alledaagse binnen, een lichtflits verstoort het verstilde landschap. Deze schilderijen stellen vragen over de ontwrichtende kracht van kunst en stellen deze tegenover de vreemde drang van de mensheid om landen te koloniseren en te veroveren waar ze nooit recht toe hadden.